Literatuur
Bijbelteksten

Ellen G. White

Ellen Gould White-Harmon (Gorham (Maine), 26 november 1827 – St. Helena (Californië), 16 juli 1915) was een van de stichtsters van het Zevendedagsadventisme.

Leven

Ellen en haar tweelingzus Elizabeth werden geboren op 26 november 1827 bij Robert en Eunice Harmon in een huis op Rte. 114 in Gorham, Maine. Robert was een boer die ook hoeden maakte met kwiknitraat.

Charles E. Dudley, Sr., in zijn boek The Genealogy of Ellen Gould Harmon White: The Prophetess of the Seventh-day Adventist Church, and the Story of the Growth and Development of the Seventh-day Adventist Denomination As It Relates to African-Americans beweert dat Ellen White een Afro-Amerikaanse afkomst had. In maart 2000 heeft de Ellen G. White Estate de opdracht aan Roger D. Joslyn gegeven om de afkomst van Ellen G. White te onderzoeken. Joslyn concludeerde dat ze van Angelsaksische afkomst was (Roger D. Joslyn, Gould Ancestry of Ellen Gould (Harmon) White).

Op negenjarige leeftijd werd White met een steen in het gezicht geslagen. Dit gebeurde terwijl ze in Portland, Maine woonde en waarschijnlijk naar de Bracket Street School ging. Hiermee, zei ze, begon haar bekering: "Dit ongeluk, dat een tijdje zo bitter leek en zo moeilijk te verdragen was, bleek een verhulde zegen te zijn. De wrede klap die de vreugden van de aarde verwoestte, was de manier om mijn ogen naar de hemel te keren. Ik had Jezus Christus misschien nooit gekend, als het verdriet dat mijn vroege jaren vertroebelde niet ertoe leidde dat ik troost bij hem zocht" ("Review and Herald". Review and Herald publishing. November 25, 1884: paragraph 2). Een paar jaar na haar verwonding woonde Ellen met haar ouders een Methodistenkampbijeenkomst in Buxton, Maine bij. Daar, op 12-jarige leeftijd, had ze een bekeringservaring waarbij ze zich vredig voelde ("Adventist Review Online | with All Our Might").

Millerite-beweging

In 1840, op 12-jarige leeftijd, raakte haar familie betrokken bij de Millerite-beweging, de voorloper van het Zevendedagsadventisme. Terwijl ze William Miller's lezingen bijwoonde, voelde ze zich schuldig voor haar zonden en was ze vervuld van angst dat ze voor eeuwig verloren was. Ze schrijft over haarzelf dat ze nachten doorbracht in tranen en gebed en enkele maanden in deze toestand verkeerde. Op 26 juni 1842 werd ze gedoopt door John Hobart in Casco Bay in Portland (Maine), en wachtte reikhalzend uit tot Jezus weer zou komen. In haar latere jaren noemde ze dit de gelukkigste tijd van haar leven. De betrokkenheid van haar familie bij het Millerisme zorgde ervoor dat ze werden uitgesloten door de plaatselijke Methodistenkerk.

Huwelijk en gezin

Ergens in 1845 kwam Ellen Harmon in contact met haar toekomstige echtgenoot James Springer White, een Milleriet die ervan overtuigd raakte dat haar visioenen echt waren. Een jaar later vroeg James haar ten huwelijk en trouwden ze op 30 augustus 1846 door een vrederechter in Portland, Maine. James schreef later:

We trouwden op 30 augustus 1846 en vanaf dat uur tot nu is ze mijn kroon van vreugde … Het was in de goede voorzienigheid van God dat we allebei een diepe ervaring hadden opgedaan in de Adventbeweging … Deze ervaring was nu nodig omdat we onze krachten moesten bundelen en, gezamenlijk, veel moesten gaan werken van de Atlantische Oceaan tot de Stille Oceaan … (Life Sketches, 1880 edition, p. 126-127)

The Whites had vier zonen: Henry Nichols, James Edson (bekend als Edson), William Clarence (bekend als Willie of WC) en John Herbert. Alleen Edson en William leefden tot in de volwassenheid. John Herbert stierf aan wondroos (erysipelas) op de leeftijd van twee maanden, en Henry stierf aan longontsteking op 16-jarige leeftijd in 1863.

Laatste jaren en sterven

White bracht, na de dood van haar echtgenoot James White in 1881, de laatste jaren van haar leven door in Elmshaven, haar huis in Sint-Helena (Californië). Tijdens haar laatste jaren reisde ze minder vaak omdat ze zich concentreerde op het schrijven van haar laatste werken voor de kerk. Ze stierf op 16 juli 1915 in haar huis Elmshaven, dat nu een Adventistisch museum is (Website Elmshaven). Na drie begrafenissen werd ze begraven met haar man James White op Oak Hill Cemetery, Battle Creek, Michigan (Loma Linda University, Digital Archives, "James and Ellen White family burial place in Oak Hill Cemetery, Battle Creek, Michigan").

Bediening

Eindtijd profetieën

Tijdens haar bediening had White meerdere profetieën uitgesproken wanneer het einde zou zijn. De eerste datum was 28 april of op het einde van 1843: "I have seen that the 1843 chart [William Miller's] was directed by the hand of the Lord and that it should not be altered that the figures were as he wanted them." (E.G. White, Early Writings, p.64, edition 1882). Toen dit niet uitkwam stelde Miller dat het werd uitgesteld naar 21 maart 1844.

Nadat Christus ook niet terugkwam op 21 maart 1844, herzagen de Millerites vervolgens William Miller's voorspelling naar 22 oktober 1844 (cf. James White, The Sign of Times, [1853], waarin alsnog werd beweerd dat dit de correcte datum was), terwijl ze beweerden dat ze hadden misrekend de Schrift: "In the summer of 1844, Adventists discovered the mistake in their former reckoning of the prophetic periods, and settled upon the correct position. The 2300 days of Daniel 8:14, which all believed to extend to the second coming of Christ, had been thought to end in the spring of 1844; but it was now seen that this period extended to the autumn of the same year, [See Appendix, note 1.] and the minds of Adventists were fixed upon this point as the time for the Lord's appearing." (E.G. White, The Spirit of Prophecy, vol. 4, p. 248). Het besef dat de voorspellingen onjuist waren resulteerde in hun aanhangers in de Grote Teleurstelling.

Nadat ook de voorgaande voorspellingen niet uitkwamen schreef White in 1851 "Now time is almost finished, and what we have been 6 years in learning they will have to learn in months." (E.G. White, Early Writings, p.57; R. Kyle, p. 91).

Aangemaakt 23 maart 2020

Zie de huisregels welk commentaar wordt opgenomen!