Literatuur
Bijbelteksten

Oude Testament

Het Oude Testament, is het eerste gedeelte van de Bijbel en wordt door de Joden Tenach genoemd. Dit gedeelte dateert van voor het begin van de christelijke jaartelling. Daarna is een tweede gedeelte toegevoegd, het Nieuwe Testament.

Canonisering Oude Testament

Zie Canonisering en Canonisering van de Bijbel voor een compleet overzicht.

Joodse Canonisering

Omstreeks 100 n.C. bevestigden rabbijnen tijdens een vergadering in Jamnia waarom welke boeken wel en welke niet gebruikt zouden worden bij de eredienst in de synagoge. Hierbij hanteerden ze een tweetal regels:

1. De tekst is in het Hebreeuws of Aramees geschreven;
2. Ezra moet het boek hebben geaccepteerd.

Boeken als "De wijsheid van Jezus Sirach" werden afgewezen omdat deze van latere datum (180 v.C.) waren of oorspronkelijk niet in het Hebreeuws of Aramees waren geschreven, zoals 3 en 4 Ezra, Tobit, Judith, Wijsheid van Salomo. Deze geschriften worden vaak Deuterocanonieke boeken genoemd.

Tegenwoordig betwist men steeds meer de historiciteit van de vergadering in Jamnia over de canonisering van de Hebreeuwse Tenach en gaat men er meer van uit dat deze vergadering ging over waarom een boek is opgenomen, dan de vraag welke boeken opgenomen moesten worden (NBV Studiebijbel 2004; Beentjes, P, Wijsheid van Jesus Sirach, p. 22 voetnoot 2; 2006).

Christelijke canonisering

In eerste instantie namen de christenen de delen van de Septuaginta (LXX) welke gelijk waren aan de Joodse canon als gezaghebbende bron. Echter veel van de deuterocanonieke boeken, die als toevoeging bij de LXX zaten, werden vaak ook gelezen. Hiëronymus van Stridon nam naast Oude Testament, op aandrang van Augustinus van Hippo en de toenmalige Paus ook de door hem deuterocanonieke boeken op. Het concilie van Trente stelde vast dat de Vulgaat samenviel met de rooms-katholieke canon. In eerste instantie was Hiëronymus nog argwanend (Jerome, Prologue to Jeremiah), maar later blijkt dat hij ze volledig tot de Schrift beschouwde (Jerome, To Paulinus, Epistle 58 (A.D. 395), in NPNF2, VI:119; Jerome, To Oceanus, Epistle 77:4 (A.D. 399), in NPNF2, VI:159; Jerome, Letter 51, 6, 7, NPNF2, VI:87-8). De protestanten stellen de canon gelijk aan de Hebreeuwse canon.

Boeken die niet in de canon zijn opgenomen worden apocrief genoemd.

Joodse Indeling

Als je in een Hebreeuwse Bijbel een tekst in één van de kleine profeten of een ander boek wil opzoeken dan is het altijd weer even zoeken, omdat de volgorde iets anders dan in een Nederlandse Bijbel. Zo vinden we het boek Job in de Hebreeuwse Bijbel niet voor de Psalmen maar pas na Spreuken. De indeling die ze hanteren is kortweg, de תורה (Thora) Pentateuch, נביאים (Nevi'im) de Profeten en daarna de rest כתובים (Ketuvim) Schrijvers, hiervan is ook afgeleid het Joodse acroniem voor het Oude Testament תנ"ך Tenach.

Daarnaast zijn er verschillende boeken die een andere naam hebben, meestal het eerste woord of woorden van het desbetreffende Bijbelboek. Zo heet Numeri במדבר de woestijn, en Deuteronomium הדברים dit zijn de woorden.

Afwijkende versnummering

Onderstaand overzicht is overgenomen uit gegevens van het Nederlands Bijbelgenootschap. In onderstaande kolommen zijn alle verschillen in versnummering vermeld, met als uitgangspunt de Hebreeuwse nummering. Genesis 32:1 = 31:55 betekent dus dat wat in de Hebreeuwse tekst vermeld staat als hoofdstuk 32 vers 1 van Genesis in de meer traditionele Bijbelvertalingen vertalingen te vinden is als hoofdstuk 31 vers 55.

Aangemaakt 11 juni 2005